Vorig jaar (2017) was ik in de voorstelling ‘Volle bloei’ van Karin Bloemen waarin zij bovenstaande uitspraak deed.
Voor mij tegenwoordig weer actueel, na mijn fietsongeval van inmiddels zo’n 2 1/2 maand geleden.
Deze week ben ik voor het eerst weer op de fiets naar mijn werk in Haarlem gereden, in fietstenue en op snelheid. Ik merk wel dat ik (uiteraard) wat voorzichtiger geworden ben, vooral bij het inhalen van voor mij fietsende dames 😉
Zoals bleek 2 1/2 maand geleden, een uitwijkmanoeuvre is zo gemaakt; met alle gevolgen van dien.
Ik moest dus weer denken aan deze uitspraak van Karin Bloemen en dacht:
“Ja, onveiligheid (of jezelf ergens niet lekker in voelen, ontevredenheid met een situatie, verdriet, steeds tegen dezelfde ‘muur’ oplopen, enzovoort) is geen goede raadgever.”
Natuurlijk, ik ben voorzichtiger, maar laat me niet leiden door een gevoel of angst. Een gevoel of angst waardoor ik dan maar niet meer ga doen wat ik graag doe. Iets waarin ik best wel aardig mee kan komen en veel van geniet: in een stevig tempo lekker doortrappen op de fiets.
Veel van mijn cliënten lopen tegen zo’n ‘muur’ op waardoor ze niet (meer) verder komen.
Soms bestaat die ‘muur’ uit rouw en verdriet; soms een ‘muur’ van je niet begrepen voelen; soms een ‘muur’ van onzekerheid (wie ben ik, wie mag ik zijn…) ; soms weet iemand niet meer hoe om te gaan met de verwachtingen of de eigen rol binnen de relatie; soms vinden ze zelfs die ‘muur’ niet eens meer en zijn ze, voelen ze zich verloren….
Samen gaan we dan op zoek naar wat die ‘muur’ dan eigenlijk echt is.
Of die muur écht wel helemaal om ze heen staat.
Of die muur wel écht zo hoog is als dat ‘ie aanvoelt.
Soms gaat de cliënt dan slopen; soms vindt de cliënt een eigen weg om die ‘muur’ heen.
Ik vind het fantastisch om de cliënt daarbij te helpen om de eigen mogelijkheden daartoe te ontdekken.