Een familie, bestaande uit een aantal broers, zussen, zwagers, schoonzussen, kwam met de vraag of ik hen zou willen begeleiden in een (naar verwachting) beladen, heftig en emotioneel gesprek. Onderling was veel in het verleden niet goed gegaan en daar wilden ze met elkaar uitkomen.
Ik heb ieder echtpaar afzonderlijk gesproken en van hen gehoord wat dit alles met hen gedaan heeft en wat, naar hun mening, de aanleiding is.
Voorafgaand aan het gezamenlijke gesprek heb ik aan ieder voorgelegd of ze zich wilden committeren aan:
– Ben je bereid om er écht voor te gaan?
– Ben je bereid om alles op alles te zetten om dit op te lossen?
– Geef je volledige openheid van zaken omtrent wat er, bij jou, speelt?
Gelukkig gaf iedereen daar een volmondig “Ja” als antwoord.
Gisteravond met de hele familie gesproken.
Onuitgesproken verwachtingen zijn toen wél uitgesproken.
Ieders pijn, frustratie, boosheid etc. is erkend. (misschien HERKEN je het niet omdat jezelf anders in elkaar zit of het anders ervaren hebt. Maar dat neemt niet weg dat je de pijn, woede, het verdriet van de ander wel kunt ÉRKENNEN)
Excuses zijn uitgesproken en aanvaard.
(uiteraard is er nog veel meer gezegd, maar het past niet om dat hier te noemen)
De avond eindigde heel anders dan dat ze begonnen was. Bij het afscheid nemen van elkaar kon ik zien en horen dat ze elkaar weer zien staan en bereid zijn om compassie en empathie te tonen aan elkaar.
Ze zijn er nog niet.
Maar dat is niet erg.
Belangrijk is dat die heel hoge drempel om contact te leggen een stuk lager is geworden.
Belangrijk is dat er eindelijk met elkaar gesproken wordt. Echt gesproken, van hart tot hart.
Gisteravond toen ik weer thuis was kreeg ik een Whatsapp; ik deel een stukje:
‘…Heel erg bedankt. Je hebt het heel goed gecoacht. Ik ben je enorm Dankbaar…’
De les: ook al lijken er geen opties meer te zijn om met elkaar verder te kunnen; als je het lef hebt om, desnoods met begeleiding, met elkaar in gesprek te gaan, écht in gesprek te gaan, zijn wonderen de wereld nog niet uit.
Jan